Menedżerem być

Predyspozycji do bycia liderem często upatruje się w wiedzy i umiejętnościach kandydatów na stanowiska menedżerskie. Psychologowie dodają do tego – równie ważne – predyspozycje psychiczne.
Awans w pracy zawodowej często kojarzy się ze stanowiskiem menedżera lub kierownika. Niestety, amerykański sen o karierze „od pucybuta do prezesa międzynarodowego koncernu” rzadko spełnia się w praktyce, ale czy każdy jest urodzonym liderem i przywódcą” Od wielu lat badania nad predyspozycjami człowieka do sprawowania zarządu lub bycia przełożonym nie przynoszą żadnych konkretnych wskazówek. Warto jednak zastanowić się, czy nadaję się do takiej roli, a jeśli już ją pełnię – jaki styl preferuję.

Predyspozycji do bycia liderem często upatruje się w wiedzy i umiejętnościach kandydatów na stanowiska menedżerskie. Podczas rekrutacji takie cechy najłatwiej zbadać, a samo ukończenie studiów z zarządzania pozornie zwiększa szansę znalezienie posady menedżera. – Jeszcze kilka lat osób na stanowiska kierownicze poszukiwało się nawet wśród studentów organizacji i zarządzania. Młodzi ludzie wiedzieli, co robić, aby zwiększyć efektywność firmy, ale nie mieli doświadczenia. Dziś oprócz wiedzy teoretycznej niezbędne są także predyspozycje psychiczne – tłumaczy doradca z agencji personalnej na Dolnym Śląsku.

Z badań prowadzonych przez uczelnie ekonomiczne wynika, że niezbędnymi cechami do bycia kierownikiem są: asertywność, odwaga, umiejętność radzenia sobie ze stresem, upór i stanowczość. Dorota Jucha, pracująca w firmie Alstom-Constal w zespole projektowym warszawskiego metra, dodaje, że aby kierować zespołem ważna jest kreatywność, dyplomacja, szybkie podejmowanie decyzji oraz realne wyznaczanie zadań sobie i członkom zespołu. Praca w zespole projektowym to specyficzne zajęcie, wymaga od lidera perfekcyjnej organizacji pracy, umiejętności komunikacji i perswazji oraz przekazywania podwładnym wizji rzeczywistości po zakończeniu projektu. Tego niestety nie uczą na studiach – dodaje Jucha.

Specjaliści z zarządzania lubią podawać przykład 4 różnych zachowań przywódczych. Pierwszym z przywódców jest lider bezpośredni, który potrafi jasno informować podwładnych o zadaniach i możliwych sposobach ich realizacji Nie kontroluje ich jednak, uznając samo wydanie polecenia za wystarczające.. Brak mu także życzliwości i przyjaznego stosunku do współpracowników. Lider wspierający, odwrotnie niż lider bezpośredni, jest przyjazny i życzliwy wobec pracowników, wykazuje zainteresowanie ich sprawami osobistymi i pomaga w kłopotach. Lider partycypacyjny konsultuje się z innymi członkami organizacji przed podjęciem decyzji, natomiast lider zorientowany na wyniki wyznacza trudne i motywujące cele oraz oczekuje, że jego ludzie będą starali się jak najlepiej je wypełniać.

– W czasie rekrutacji na stanowiska menedżerskie sprawdzamy kandydatów testami psychologicznymi, zwanymi testami Reddina – mówi doradca personalny – W prosty sposób można zbadać, jak kandydat będzie się zachowywał jako menedżer lub lider zespołu. Według testów istnieją cztery typy menedżerów: wyizolowany, gorliwy, przyjacielski i kompleksowy. Każdy z nich preferuje inne sposoby rozwiązywania problemów, komunikowania się z podwładnymi, wyznaczania i osiągania celów.

Najgorszym typem menedżera jest typ wyizolowany – komentuje doradca personalny – koncentruje się na pracy biurowej, jest dokładny, nawet pedantyczny, kieruje się wyłącznie regulaminem, a z podwładnymi spotyka się tylko w windzie. Właściwie osoby o tych cechach w ogóle nie powinny sprawować funkcji kierowniczych – dodaje – większy sukces odniosą, gdy będą specjalistami w swoich dziedzinach.

Typ przyjacielski to dusza towarzystwa, lubi nawiązywać kontakty z ludźmi, jest bardzo wyczulony na ich problemy. Równocześnie często jest zbyt miękki w egzekwowaniu efektów pracy podwładnych. Wszyscy go lubią, ale zespół stopniowo zostaje w tyle za resztą firmy. Menedżer gorliwy to dokładne przeciwieństwo. Byłby dobrym wojskowym, ale w firmie rzadko się sprawdza. – Osoba mająca cechy menedżera gorliwego często potrzebna jest na krótko do rozwiązania palących problemów albo wyciągnięcia firmy z upadłości – komentuje pracownika agencji personalnej – dociska pasa, ale po pewnym czasie zespół jest tak wykończony, ze efektywność pracy spada. On sam szybko się wypala, często stając się menedżerem wyizolowanym, choć z wielkim doświadczeniem zarządczym.

Najbardziej cenionym menedżerem wśród pracodawców jest osoba potrafiąca znaleźć równowagę pomiędzy zajmowaniem się ludźmi a wykonywaniem powierzonych zadań. – W czasie realizacji projektu zadania i ludzie są jednakowo ważni – przekonuje Dorota Jucha z Alstom-Constal – należy dobrze planować pracę, motywować, a jednocześnie dyskretnie kontrolować zespół. Trzeba też dbać o opinie podwładnych, gdyż inaczej zespół rozpadnie się przed czasem. Takie cechy mają tylko najlepsi – menedżerowie kompleksowi.

Zanim przyjmiemy posadę albo awans na przełożonego, warto zastanowić się, jakim menedżerem będziemy – radzi doradca personalny – można udać się do psychologa i przejść przez testy, które z dużym prawdopodobieństwem wskażą nasze cechy. Jeśli nie mamy takiej możliwości, należy przeanalizować, jak zachowujemy się w sytuacjach wydawania poleceń, przekazywania informacji, w kontaktach z przyjaciółmi i osobami obcymi – przekonuje – Awans to często wyższe wynagrodzenie, ale większą satysfakcję czasami może dać nam praca na stanowisku specjalisty. Nie każdy jest Winstonem Churchillem lub Billem Gates’em.

Olaf Flak

Pracuj.pl